சுடுகாட்டில் தெய்வம் ஒன்று உதவி செய்தல்

தேன் அமர் கோதை மாதர் திருமகன் திறத்தை ஓராள்

யான் எவன் செய்வல் என்றே அவலியா இருந்த போழ்தில்

தான் அமர்ந்து உழையின் நீங்காச் சண்பக மாலை என்னும்

கூனியது உருவம் கொண்டு ஓர் தெய்வதம் குறுகிற்று அன்றே.

விம்முறு விழும வெந் நோய் அவண் உறை தெய்வம் சேரக்

கொம் என உயிர்த்து நெஞ்சில் கொட்புறு கவலை நீங்க

எம் அனை தமியை ஆகி இவ் இடர் உற்றது எல்லாம்

செம் மலர்த் திருவின் பாவாய் யான் செய்த பாவம் என்றாள்.

பூவினுள் பிறந்த தோன்றல் புண்ணியன் அனைய நம்பி

நாவினுள் உலகம் எல்லாம் நடக்கும் ஒன்றாது நின்ற

கோவினை அடர்க்க வந்து கொண்டு போம் ஒருவன் இன்னே

காவி அம் கண்ணினாய்! யாம் மறைவது கருமம் என்றாள்.

சின் மணி மழலை நாவின் கிண்கிணி சிலம்பொடு ஏங்க

பன் மணி விளக்கின் நீழல் நம்பியைப் பள்ளி சேர்த்தி

மின் மணி மிளிரத் தேவி மெல்லவே ஒதுங்கு கின்றாள்

நன் மணி ஈன்று முந்நீர்ச் சலஞ்சலம் புகுவது ஒத்தாள்.

ஏதிலார் இடர் பல் நூறு செய்யினும் செய்த எல்லாம்

தீது இல ஆக என்று திரு முலைப் பால் மடுத்துக்

காதலான் பெயர் சுமந்த கதிர் மணி ஆழி சேர்த்திக்

கோதை தாழ் குழலினாளைக் கொண்டு போய் மறைய நின்றாள்.

நல் வினை செய்து இலாதேன் நம்பி நீ தமியை ஆகிக்

கொல் வினை மாக்கள் சூழக் கிடத்தியோ என்று விம்மாப்

புல்லிய கொம்பு தான் ஓர் கருவிளை பூத்ததே போல்

ஒல்கி ஓர் கொம்பு பற்றி ஒரு கணால் நோக்கி நின்றாள்.