சச்சந்தன் விசயையை மணத்தல்

இவ் உருவு நெஞ்சு என்னும் கிழியின் மேல் இருந்து இலக்கித்து

அவ் உருவு நினைப்பு என்னும் துகிலிகையால் வருத்தித்துக்

கவ்விய தன் நோக்கினால் கண் விடுத்துக் காதல் நீர்

செவ்விதில் தெளித்து ஆனாக் காமப் பூச் சிதறினான்.

மெய் பெறா எழுத்து உயிர்க்கும் மழலை வாய் இன் முறுவல்

தையலாள் நெடுந் தடங்கண் வலைப்பட்டுச் சச்சந்தன்

ஐயுறான் அணங்கு எனவே அகத்து அடக்கிச் செல்கின்றான்

மொய் அறாக் களியானை முழங்கித் தேன் இமிர் தாரான்.

வண்டு இனம் முகபடாம் அணிந்து வார் மதம்

உண்டு உகுத்திடு களிற்று உழவன் தன் மகள்

பெண்டிர் தம் பெரு நலம் கடந்து பெற்ற பேர்

விண்டலர் கோதைக்கு விசயை என்பவே.

அரு மணி மரகதத்து அங் கண் நாறிய

எரி நிறப் பொன் இதழ் ஏந்து தாமரைத்

திருமகள் இவள் எனத் திலக வெண் குடைப்

பெருமகன் கோயிலுள் பேதை வைகுமே.

கலம் புரி அகல் அல்குல் தாயர் தவ்வையர்

சிலம்புரி திருந்து அடி பரவச் செல்பவள்

வலம்புரி சலஞ்சலம் வளை இயது ஒத்தனள்

குலம் புரிந்து அனையது ஓர் கொடியின் நீர்மையள்.

இன் அகில் கொழும் புகை உயிர்க்கும் ஈர்ங் குழல்

மென் மலர்க் கோதை தன் முலைகள் வீங்கலின்

மின் உருக்குறும் இடை மெலிய மெல்லவே

கன்னி தன் திரு நலம் கனிந்தது என்பவே.

முந்து நாம் கூறிய மூரித் தானை அக்

கந்து கொல் கடாக் களி யானை மன்னவன்

பைந்தொடிப் பாசிழைப் பரவை ஏந்து அல்குல்

தந்தை மாட்டு இசைத்தனன் தனது மாற்றமே.

மருமகன் வலந்தது மங்கை ஆக்கமும்

அருமதிச் சூழ்ச்சியின் அமைச்சர் எண்ணிய

கருமமும் கண்டவர் கலத்தல் பான்மையில்

பெருமகன் சேர்த்தினார் பிணை அனாளையே.