கட்டியங்காரன் படை தோல்வியுறல்

செங் கண் புன் மயிர்த் தோல் திரை செம் முகம்

வெம் கண் நோக்கின் குப்பாய மிலேச்சனைச்

செங் கண் தீ விழியாத் தெழித்தான் கையுள்

அம் கண் போது பிசைந்து அடு கூற்று அனான்.

கூற்றின் இடிக்கும் கொலை வேலவன் கோவலர் வாய்

மாற்றம் உணர்ந்து மறம் கூர் கடல் தானை நோக்கிக்

காற்றின் விரைந்து தொறு மீட்க எனக் காவல் மன்னன்

ஏற்றை அரி மான் இடி போல இயம்பினானே.

கார் விளை மேகம் அன்ன கவுள் அழி கடாத்த வேழம்

போர் விளை இவுளித் திண் தேர் புனைமயிர்ப் புரவி காலாள்

வார் விளை முரசம் விம்ம வான் உலாப் போந்ததே போல்

நீர் விளை சுரி சங்கு ஆர்ப்ப நிலம் நெளி பரந்த அன்றே.

கால் அகம் புடைப்ப முந்நீர்க் கடல் கிளர்ந்து எழுந்ததே போல்

வேல் அகம் மிடைந்த தானை வெம் சின எயினர் தாக்க

வால் வளை அலற வாய் விட்டு இரலையும் துடியும் ஆர்ப்பப்

பால் வளைந்து இரவு செற்றுப் பகலொடு மலைவது ஒத்தார்.

வில் பழுத்து உமிழ்ந்த வெய்ய வெம் நுனைப் பகழி மைந்தர்

மல் பழுத்து அகன்ற மார்பத்து இடம் கொண்டு வைகச் செந்நாச்

சொல் பழுத்தவர்க்கும் ஆண்மை சொல்லலாம் தன்மைத்து அன்றிக்

கொல் பழுத்து எரியும் வேலார் கொடுஞ் சிலை குழைவித்தாரே.

வாள் படை அனுங்க வேடர் வண் சிலை வளைய வாங்கிக்

கோள் புலி இனத்தின் மொய்த்தார் கொதி நுனைப் பகழி தம்மால்

வீட்டினார் மைந்தர் தம்மை விளிந்த மா கவிழ்ந்த திண் தேர்

பாட்டு அரும் பகடு வீழ்ந்த பனிவரை குனிவது ஒத்தே.

வென்றி நாம் கோடும் இன்னே வெள்ளிடைப் படுத்து என்று எண்ணி

ஒன்றி உள் வாங்குக என்ன ஒலி கடல் உடைந்ததே போல்

பொன் தவழ் களிறு பாய்மா புன மயில் குஞ்சி பிச்சம்

மின் தவழ் கொடியொடு இட்டு வேல் படை உடைந்த அன்றே.

பல்லினால் சுகிர்ந்த நாரில் பனிமலர் பயிலப் பெய்த

முல்லை அம் கண்ணி சிந்தக் கால் விசை முறுக்கி ஆயர்

ஒல் என ஒலிப்ப ஓடிப் படை உடைந்திட்டது என்ன

அல்லல் உற்று அழுங்கி நெஞ்சில் கட்டியங் காரன் ஆழ்ந்தான்.

வம்பு கொண்டு இருந்த மாதர் வன முலை மாலைத் தேன் சோர்

கொம்பு கொண்டு அன்ன நல்லார் கொழுங் கயல் தடங் கண் போலும்

அம்பு கொண்டு அரசர் மீண்டார் ஆக் கொண்டு மறவர் போனார்

செம்பு கொண்டு அன்ன இஞ்சித் திருநகர்ச் செல்வ என்றார்.