தெருக்களிலுள்ள மனைகளைப் பற்றிக் கூறுதல்

பாவை அன்னவர் பந்து புடைத்தலில்

தூவி அன்னம் வெரீஇத் துணை என்று போய்க்

கோவை நித்தில மாடக் குழாம் மிசை

மேவி வெண் மதி தன்னொடு இருக்குமே.

திருவ நீள் நகர்ச் செம் பொனின் நீடிய

உருவ ஒண்கொடி ஊழின் நுடங்குவ

பரவை வெம் கதிர்ச் செல்வன பன்மயிர்ப்

புரவி பொங்கு அழல் ஆற்றுவ போன்றவே.

இழை கொள் வெம் முலை ஈரம் உலர்த்துவார்

விழைய ஊட்டிய மேதகு தீம் புகை

குழை கொள் வாண் முகம் சூழ் குளிர் அம் கதிர்

மழையுள் மா மதி போன்ம் எனத் தோன்றுமே.

செம் பொன் கண்ணி சிறார் களைந்திட்டவும்

அம் பொன் மாலை அவிழ்ந்து உடன் வீழ்ந்தவும்

தம் பொன் மேனி திமிர்ந்த தண் சாந்தமும்

வம்பு உண் கோதையர் மாற்றும் அயல் அரோ

வேரிஇன் மெழுக்கு ஆர்ந்த மென் பூ நிலத்து

ஆரி ஆக அம் சாந்தம் தளித்தபின்

வாரி நித்திலம் வைப்ப பொன் பூவொடு

சேரி தோறு இது செல்வத்து இயற்கையே.

கருனை வாசமும் கார் இருள் கூந்தலார்

அருமை சான்ற அகில் புகை வாசமும்

செருமிச் சேர்ந்து கண்ணீர் வரத் தேம் பொழில்

உரிமை கொண்டன ஒண்புறவு என்பவே.

நறையும் நானமும் நாறும் நறும் புகை

விறகின் வெள்ளி அடுப்பின் அம் பொன் கலம்

நிறைய ஆக்கிய நெய் பயில் இன் அமுது

உறையும் மாந்தர் விருந்தொடும் உண்பவே.

பாளை மென் கமுகின் பழம் மெல் இலை

நீள் வெண் மாடத்து நின்று கொண்டு அம்நலார்

ஆளிய மொய்ம்பர்க்கு அளித்து அணி சண்பகம்

நாள் செய் மாலை நகை முடிப் பெய்பவே.

எழுது வாள் நெடும் கண் இணை அம் நலார்

மெழுகு குங்கும மார்பு இடை வெம் முலை

உழுது கோதையும் சாந்தும் உவந்து அவை

முழுதும் வித்தி விளைப்பர் திளைப்பவே.

குஞ்சி மேல் அனிச்ச மலர் கூட்டு உணும்

அஞ்சில் ஓதியர் அம் மலர்ச் சீறடி

மஞ்சு தோய் மணி மாடத்து மல்கு பூம்

பஞ்சி மேலும் பனிக்கும் பனிக்குமே.

தூமமே கமழும் துகில் சேக்கை மேல்

காமமே நுகர்வார் தம் காதலால்

யாமமும் பகலும் அறியாமையால்

பூமி மா நகர் பொன் உலகு ஒத்ததே.

அரவு கான்றிட்ட அம்கதிர் மா மணி

உரவு நீர் முத்தும் உள் உறுத்து உள்ளன

இரவல் மாந்தர்க்கும் இன்னவை ஈவது ஓர்

புரவு பூண்டனர் பொன் நகர் மாந்தரே.

முல்லை அம் குழலார் முலைச் செல்வமும்

மல்லல் மா நகர்ச் செல்வமும் வார் கழல்

செல்வர் செல்வமும் காணிய என்பர் போல்

எல்லியும் இமையார் இமையாததே.

முழவும் சங்கமும் முன்றில் முழங்குவ

விழவும் வேள்வும் விடுத்தல் ஒன்று இன்மையால்

புகழலாம் படித்து அன்று இது பொன்னகர்

அகழ்தல் மாக் கடல் அன்னது ஓர் சும்மைத்தே.

திங்கள் முக்குடையான் திரு மாநகர்

எங்கும் எங்கும் இடம் தொறும் உண்மையால்

அம் கண் மா நகர்க்கு ஆக்கம் அறாதது ஓர்

சங்க நீள் நிதியால் தழைக்கின்றதே.

தேன்தலைத் துவலை மாலை பைந்துகில் செம் பொன் பூத்து

ஞான்றன வயிர மாலை நகு கதிர் முத்த மாலை

கான்று அமிர்து ஏந்தி நின்ற கற்பகச் சோலை யார்க்கும்

ஈன்று அருள் சுரந்த செல்வத்து இராசமா புரம் அதாமே.