சீவகன் ஆநிரை மீட்டு வருதலும், நகர மாந்தர் மகிழ்ச்சியும்

இரவி தோய் கொடி கொள் மாடத்து இடுபுகை தவழச் சுண்ணம்

விரவிப் பூந் தாமம் நாற்றி விரை தெளித்து ஆரம் தாங்கி

அரவு உயர் கொடியினான் தன் அகன் படை அனுங்க வென்ற

புரவித் தேர்க் காளை அன்ன காளையைப் பொலிக என்றார்.

இன் அமுது அனைய செவ்வாய் இளங் கிளி மழலை அம் சொல்

பொன் அவிர் சுணங்கு பூத்த பொங்கு இள முலையினார் தம்

மின் இவர் நுசுப்பு நோவ விடலையைக் காண ஓடி

அன்னமும் மயிலும் போல அணி நகர் வீதி கொண்டார்.

சில்லரிச் சிலம்பின் வள் வார்ச் சிறுபறை கறங்கச் செம்பொன்

அல்குல் தேர் அணிந்து கொம்மை முலை எனும் புரவி பூட்டி

நெல் எழில் நெடுங் கண் அம்பாப் புருவவில் உருவக் கோலிச்

செல்வப் போர்க் காமன் சேனை செம்மல் மேல் எழுந்தது அன்றே.

நூல் பொர அரிய நுண்மை நுசுப்பினை ஒசிய வீங்கிக்

கால் பரந்து இருந்த வெம்கண் கதிர் முலை கச்சின் வீக்கிக்

கோல் பொரச் சிவந்த கோல மணிவிரல் கோதை தாங்கி

மேல் வரல் கருதி நின்றார் விண்ணவர் மகளிர் ஒத்தார்.

ஆகமும் இடையும் அஃக அடி பரந்து எழுந்து வீங்கிப்

போகமும் பொருளும் ஈன்ற புணர் முலைத் தடங்கல் தோன்றப்

பாகமே மறைய நின்ற படை மலர்த் தடங் கண் நல்லார்

நாகம் விட்டு எழுந்து போந்த நாகர் தம் மகளிர் ஒத்தார்.

வாள் அரம் துடைத்த வைவேல் இரண்டு உடன் மலைந்தவே போல்

ஆள் வழக்கு ஒழிய நீண்ட அணிமலர்த் தடங்கண் எல்லாம்

நீள் சுடர் நெறியை நோக்கும் நிரை இதழ் நெருஞ்சிப் பூப் போல்

காளைதன் தேர் செல் வீதி கலந்து உடன் தொக்கது அன்றே.

வடகமும் துகிலும் தோடும் மாலையும் மணியும் முத்தும்

கடகமும் குழையும் பூணும் கதிர் ஒளி கலந்து மூதூர்

இடவகை எல்லை எல்லாம் மின் நிரைத்து இட்டதே போல்

பட அரவு அல்குலாரைப் பயந்தன மாடம் எல்லாம்.

மாது உகு மயிலின் நல்லார் மங்கல மரபு கூறிப்

போதக நம்பி என்பார் பூமியும் புணர்க என்பார்

தோதகம் ஆக எங்கும் சுண்ணம் மேல் சொரிந்து தண் என்

தாது உகு பிணையல் வீசிச் சாந்து கொண்டு எறிந்து நிற்பார்.

கொடையுளும் ஒருவன் கொல்லும் கூற்றினும் கொடிய வாள் போர்ப்

படையுளும் ஒருவன் என்று பயம் கெழு பனுவல் நுண் நூல்

நடையுளார் சொல்லிற்று எல்லாம் நம்பி சீவகன்கண் கண்டாம்

தொடையல் அம் கோதை என்று சொல்லுபு தொழுது நிற்பார்.

செம்மலைப் பயந்த நல் தாய் செய்தவம் உடையாள் என்பார்

எம் மலைத் தவம் செய்தாள் கொல் எய்துவம் யாமும் என்பார்

அம் முலை அமுதம் அன்னார் அகம் புலர்ந்து அமர்ந்து நோக்கித்

தம் உறு விழும வெம் நோய் தம் துணைக்கு உரைத்து நிற்பார்.

சினவுநர்க் கடந்த செல்வன் செம் மலர் அகலம் நாளைக்

கனவினில் அருளி வந்து காட்டி யாம் காண என்பார்

மனவு விரி அல்குலார் தம் மனத்தொடு மயங்கி ஒன்றும்

வினவுநர் இன்றி நின்று வேண்டுவ கூறுவாரும்.

விண் அகத்து உளர் கொல் மற்று இவ் வென்றி வேல் குருசில் ஒப்பார்

மண் அகத்து இவர்கள் ஒவ்வார் மழ களிறு அனைய தோன்றல்

பண் அகத்து உறையும் சொல்லார் நல் நலம் பருக வேண்டி

அண்ணலைத் தவத்தில் தந்தார் யார் கொலோ அளியர் என்பார்.

வட்டு உடைப் பொலிந்த தானை வள்ளலைக் கண்ட போழ்தே

பட்டு உடை சூழ்ந்த காசு பஞ்சி மெல் அடியைச் சூழ

அட்ட அரக்கு அனைய செவ்வாய் அணி நலம் கருகிக் காமக்

கட்டு அழல் எறிப்ப நின்றார் கை வளை கழல நின்றார்.

வார் செலச் செல்ல விம்மும் வனமுலை மகளிர் நோக்கி

ஏர் செலச் செல்ல ஏத்தித் தொழுது தோள் தூக்க இப்பால்

பார் செலச் செல்லச் சிந்திப் பைந்தொடி சொரிந்த நம்பன்

தேர் செலச் செல்லும் வீதி பீர் செலச் செல்லும் அன்றே.

வாள் முகத்து அலர்ந்த போலும் மழை மலர்த் தடங்கண் கோட்டித்

தோள் முதல் பசலை தீரத் தோன்றலைப் பருகுவார் போல்

நாள் முதல் பாசம் தட்ப நடுங்கினார் நிற்ப நில்லான்

கோள் முகப் புலியோடு ஒப்பான் கொழுநிதிப் புரிசை புக்கான்.

பொன் நுகம் புரவி பூட்டி விட்டு உடன் பந்தி புக்க

மன்னுக வென்றி என்று மணிவள்ளம் நிறைய ஆக்கி

இன்மதுப் பலியும் பூவும் சாந்தமும் விளக்கும் ஏந்தி

மின் உகு செம் பொன் கொட்டில் விளங்கு தேர் புக்கது அன்றே.

இட்ட உத்தரியம் மெல்லென்று இடை சுவல் வருத்த ஒல்கி

அட்ட மங்கலமும் ஏந்தி ஆயிரத்து எண்மர் ஈண்டிப்

பட்டமும் குழையும் மின்னப் பல்கலன் ஒலிப்பச் சூழ்ந்து

மட்டு அவிழ் கோதை மாதர் மைந்தனைக் கொண்டு புக்கார்.

தாய் உயர் மிக்க தந்தை வந்து எதிர் கொண்டு புக்குக்

காய் கதிர் மணி செய் வெள் வேல் காளையைக் காவல் ஓம்பி

ஆய் கதிர் உமிழும் பைம் பூண் ஆயிரச் செங் கணான்தன்

சேய் உயர் உலகம் எய்தி அன்னது ஓர் செல்வம் உற்றார்.