சச்சந்தன் வீழ்தல்

போழ்ந்து கதிர் நேமியொடு வேல் பொருது அழுந்தத்

தாழ்ந்து தறுகண் இணைகள் தீ அழல விழியா

வீழ்ந்து நில மா மகள் தன் வெம் முலை ஞெமுங்க

ஆழ்ந்து படு வெம் சுடரின் ஆண் தகை அவிந்தான்.

தோய்ந்த விசும்பு என்னும் தொல் நாட்டு அகம் தொழுது

புலம்பு எய்தி மைந்தர் மாழ்க

ஏந்து முலையார் இனைந்து இரங்கக் கொடுங் கோல்

இருள் பரப்பவே ஏ பாவம்

ஆய்ந்த குருகுலமாம் ஆழ் கடலின் உள் முளைத்த

அறச் செங்கோலாய் கதிரினை

வேந்தர் பெருமானைச் சச்சந்தனை மந்திரி மா

நாகமுடன் விழுங்கிற்று அன்றே.

பால் அருவித் திங்கள் தோய் முத்த மாலை பழிப்பின்

நெடுங் குடைக் கீழ்ப் பாய் பரிமான் தேர்க்

கோல் அருவி வெம் சிலையான் கூர் வாளொடு மணிக்

கேடகமும் மறமும் ஆற்றி

வால் அருவி வாமன் அடித் தாமரை மலர் சூடி

மந்திர மென் சாந்து பூசி

வேல் அருவிக் கண்ணினார் மெய்க்காப்பு ஓம்ப வேந்தன் போய்

விண்ணோர்க்கு விருந்து ஆயினானே.